W czasach Starego Królestwa Okinawy, „Toudi” ( rodzima sztuka walki Okinawy, później przemianowana na karate)., praktykowano jako zupełnie luźną dyscyplinę.
Brak było formalnych metod nauczania a cała wiedza była przekazywana praktycznie z mistrza na ucznia. Karate było studiowane i nauczane praktycznie w sekrecie, aż do początku naszego stulecia, kiedy to sztuka ta uległa znacznej modyfikacji i została przystosowana do potrzeb japońskiego ducha militaryzmu.
Wiele trudnych i niejasnych dotąd technik zostało zastąpionych nową tradycją ponieważ nie istniały żadne pisemne źródła ich aplikacji. (zastosowań).
Znaną postacią, która przyczyniła się do zmiany obrazu ówczesnego karate był Itosu Ankoh (1832-1915), którego starania u władz japońskich w celu wprowadzenia karate do powszechnej edukacji, nadały tej sztuce charakter bardziej publiczny.
Idąc za falą narodowej przesłanki, Itosu przekształcił koncepcję treningu, koncentrując się na fizycznej sprawności i doskonaleniu charakteru, co miało służyć wychowaniu patriotów o silnych ciałach i niezłomnym duchu.
Bazując na analizie kilku kata (Najfuanchin, Chinto, Useishi, Kusanku i Passai), Itosu stworzył i wprowadził swoje własne, krótsze formy o nazwie Pinan (Heian).
W przeciwieństwie do dotychczasowego sposobu treningu, który odbywał się w formie przekazu (mistrz-uczeń), od tej pory Kata Pinan stały się nowym narzędziem zbiorowego i jednoczesnego nauczania dla dużej ilości studentów.
Idea doskonalenia ciała i ducha poprzez wielokrotne powtarzanie technik kata bez praktycznego ich zastosowania, spowodowała, że z czasem wiele starych metod treningowych zostało zaniechanych.
W ten sposób Itosu stworzył fundamenty nowoczesnego karate, na których wyrosła nowa generacja mistrzów.
W takiej właśnie formie sztuka ta została wprowadzona do Japonii.
Przeszkodą jednak w zupełnej popularyzacji karate było jego chińskie pochodzenie w związku z czym wprowadzono szereg zmian mających na celu uczynienie tej sztuki bardziej japońską.
W grudniu 1933 roku „Toute” zostało oficjalnie uznane za japońską sztukę walki. Oryginalna nazwa została jednak zmieniona. Powszechnie przyjęto nazwę „Kara-te”, wskazującą raczej na walkę przy pomocy „pustych rąk” niż chińskie pochodzenie tej dyscypliny. Dostosowano karate do japońskich standardów wprowadzono jednolite ubiory treningowe, hierarchie stopni Dan i Kyu, kolorowe pasy. Ustanowiono również kryteria egzaminacyjne podobnie do innych dyscyplin Budo.
Bazując na zasadzie ippon-shobu (meczu do jednego punktu) stosowanego powszechnie w Kendo, ustalono zasady współzawodnictwa sportowego.
Etap ten był decydujący w procesie transformacji karate, jako że praktyka ta była dotąd zupełnie nieznana na Okinawie.